Τάκης Χρυσικάκος. Ηθοποιός, Σκηνοθέτης, Δάσκαλος. Μία καλλιτεχνική φύση, ένας χαρισματικός «φωτεινός» ηθοποιός, που καταθέτει κάθε μέρα στο Θέατρο την ευαισθησία του, την ψυχή του, την ίδια του την αλήθεια. Με καθαρά, φωτοβόλα μάτια, με μια ψυχή γεμάτη αγάπη για ό,τι κάνει, με μία αισιοδοξία αληθινή και με μία τρανή δύναμη, «χύνει αίμα» σε κάθε παράσταση, ξοδεύει κόπο, ως γνήσιος και αέναος μαθητής του Κουν, ο οποίος ακολουθεί πιστά και με απόλυτη συνέπεια το τρίπτυχο της επιτυχίας του μεγάλου δασκάλου: δουλειά, δουλειά, δουλειά.
Ένας δημοφιλής ηθοποιός με αστείρευτο ταλέντο αλλά και διάρκεια στο σανίδι. Ξεκίνησε το 1971 στο Θέατρο Τέχνης και συνεχίζει ανελλιπώς μέχρι σήμερα να υπηρετεί με πίστη, συνέπεια, αλλά κυρίως με πολλή αγάπη την τέχνη του ηθοποιού. Θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόραση, παντού άφησε το στίγμα του, στις μεγάλες θεατρικές παραστάσεις που συμμετείχε από το «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας», του Καρόλου Κουν, στην κινηματογραφική ταινία «Υπόθεση Πολκ» – κερδίζοντας το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης – έως τις επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές της ΕΡΤ «Η κραυγή των λύκων» και «Θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα», που κρατούσαν καθηλωμένο το τηλεοπτικό κοινό. Εκείνος όμως αγάπησε περισσότερο το Θέατρο και συνεχίζει να κάνει σπουδαία καριέρα σ΄ αυτό.
Τα τελευταία χρόνια εμβαθύνει στα κείμενα μεγάλων ελλήνων συγγραφέων και ποιητών (Βιζυηνός, Παπαδιαμάντης, Μάνος Ελευθερίου – που δυστυχώς έφυγε από τη ζωή πρόσφατα κάνοντας την Ελλάδα πιο φτωχή – Καζαντζάκης) με τελευταία τη συγκλονιστική παράσταση «Αναφορά στον Γκρέκο», μεταφέροντας αυτόν τον εθνικό λογοτεχνικό πλούτο στην καρδιά και το μυαλό του θεατή.
Σήμερα ο εξαίρετος ηθοποιός πρωταγωνιστεί στην συγκλονιστική παράσταση (σύνθεση από επτά τραγωδίες) που ξεχωρίζει αυτό το καλοκαίρι – «Οιδίπους – Ο μύθος της Ιστορίας του Κόσμου όπως τον είπαν οι Έλληνες» του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πατρών, σε σκηνοθεσία του Καλλιτεχνικού του Διευθυντή Σταύρου Τσακίρη. Ενσαρκώνει το ρόλο του Οιδίποδα στην τελευταία του ηλικία αλλά και του μάντη Τειρεσία. Η παράσταση καθήλωσε το κοινό της Πάτρας, όπου έκανε πρεμιέρα, ενώ στην Πιερία θα έχουμε την ευκαιρία να την απολαύσουμε την Τετάρτη 1 Αυγούστου, στο Αρχαίο Θέατρο του Δίου.
Μέσα στη δίνη των προετοιμασιών για την πρεμιέρα –η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε μία ημέρα μετά την πρώτη παράσταση – μας πρόσφερε τον πολύτιμο ελεύθερο χρόνο του, χαρίζοντας μας μία υπέροχη συνέντευξη, όπως ακριβώς είναι ο ίδιος και τον ευχαριστώ θερμά γι΄ αυτό.
Η παράσταση έκανε πρεμιέρα στην Πάτρα την Πέμπτη 19 Ιουλίου και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά καθώς είναι παραγωγή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας. Πως την υποδέχθηκε το κοινό;
«Το κοινό της Πάτρας την υποδέχθηκε πολύ καλά. Άρεσε πολύ. Θα σας πω τη γνώμη δύο παιδιών. Ο 10χρονος γιος της Ορσαλίας Παρθένη, η οποία έχει κάνει τα κουστούμια της παράστασης, είπε στη μαμά του «εγώ από ΄δω και πέρα δεν ξαναπάω σε παιδικό». Και η κόρη μιας δημοσιογράφου από εδώ από την Πάτρα, είπε «όλες αυτές τις ιστορίες, εγώ για να τις έβλεπα θα έπρεπε να πηγαίνω μία εβδομάδα, κάθε μέρα στο θέατρο. Μ΄άρεσε πολύ που τις είδα όλες μαζεμένες». Αυτές λοιπόν οι γνώμες των παιδιών, νομίζω αντικατοπτρίζουν με τον καλύτερο τρόπο και τη γνώμη του κοινού. Πιστεύω όταν δέσει ακόμη περισσότερο η παράσταση, γιατί η πρεμιέρα έχει τις δυσκολίες της, θα πάρει το ρυθμό της και θα είναι αυτό που θέλουμε. Σημασία έχει ότι αυτό το πείραμα, δηλαδή ο Θηβαϊκός κύκλος να παρουσιαστεί μέσα σε μία παράσταση, είναι κάτι το οποίο έχει τεράστιο ενδιαφέρον, γιατί δεν είναι μόνο θέμα Θηβαϊκού κύκλου, αλλά ολόκληρου του κόσμου, όπως τον αντιλαμβάνονται οι αρχαίοι Έλληνες και πολύ σοφά ο Σταύρος Τσακίρης έδωσε τον τίτλο αυτόν: «Η ιστορία του κόσμου, όπως τον είπαν οι Έλληνες».
Τι «πήρε» ο κόσμος μέσα από αυτήν την παράσταση;
«Συγκινήθηκαν πάρα πολύ και μου το τόνισαν αρκετοί θεατές. Καταρχάς έχουμε δώσει πάρα πολύ μεγάλο βάρος στον λόγο, μέσα από την καθαρότητα αλλά συγχρόνως και την απλότητα. Δεν υπάρχει ίχνος στόμφου μέσα στην παράσταση. Ο λόγος είναι πεντακάθαρος και φτάνει στο κοινό. Από τη στιγμή που φτάνει ο λόγος κάτω, μέσα από έργα όπως είναι ο «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνό», η «Αντιγόνη», αλλά και τα άλλα οι «Φοίνισσες», «Βάκχες», «Ικέτιδες» και «Επτά επί Θήβας», τότε μεταφέρει πλούτο συναισθημάτων. Επομένως είναι αδύνατο να μην συγκινηθεί ο κόσμος. Εδώ συγκινούμαι εγώ που παίζω. Το θέατρο δεν είναι βήμα διάλεξης, ούτε βήμα ξύλινου πολιτικού λόγου. Στο θέατρο μεταφέρουμε συναισθήματα και μεγάλα νοήματα. Και νομίζω ότι αυτό το πετύχαμε με την παράσταση. Και όλα αυτά με υψηλή αισθητική. Γιατί βλέπουμε πολλά θεάματα το καλοκαίρι αυτό. Αυτό όμως που ξεχωρίζει το ένα θέαμα από το άλλο είναι η αισθητική του. Από ΄κει φαίνεται τι κουβαλάει. Αισθητική σημαίνει οι επιλογές που έχω κάνει στα θέλω μου. Στον τρόπο που κουβαλάω τις γνώσεις μου, την εμπειρία μου. Πως ντύνομαι. Τι μουσικές επιλέγω. Πως συμπεριφέρομαι. Αυτή είναι η αισθητική, η οποία φαίνεται σε μία παράσταση και σίγουρα την κάνει να διαφέρει.»
Η παράσταση είναι μία σύνθεση από επτά τραγωδίες, που αναφέρονται στο Θηβαϊκό κύκλο. Από ποιο κορυφαίο γεγονός του μύθου ξεκινάει και πως εξελίσσεται;
«Ξεκινάει από τις «Βάχκες» στις οποίες αναφέρεται το πώς ήρθε ο Κάδμος στη Θήβα. Δηλαδή πώς ξεκίνησε το χτίσιμο της πόλης – εμείς θα λέγαμε του κόσμου. Έρχεται ένας πρόσφυγας από κάπου – γιατί τον πρώτο πρόσφυγα τον συναντάμε στην αρχαία Ελλάδα – και φτιάχνει μία πόλη, μία χώρα. Έτσι λοιπόν στην παράσταση ο Κάδμος, ξεκινάει να χτίζει μία πόλη, να τη «φυτεύει» και αυτή η πόλη αρχίζει να μεγαλώνει. Μετά συνεχίζει η εξιστόρηση με την αναφορά στα πρόσωπα: την Ιοκάστη, τον αδελφό της τον Κρέοντα, το γάμο της παρά τη θέλησή της με τον Λάϊο και έτσι αρχίζει η γενιά των Λαβδακιδών. Αμέσως μετά από αυτά τα οποία είναι σύντομα, θα δούμε να ξεκινάει το αίνιγμα της Σφίγγας, το οποίο λύνει ο Οιδίποδας και αρχίζει το κομμάτι του «Οιδίποδα Τύραννου». Αμέσως μετά την τύφλωσή του, ο «Οιδίποδας επί Κολωνό» και προχωράμε οι «Φοίνισσες» οι «Επτά επί Θήβας» και τελειώνει με την «Αντιγόνη» και ένα κομμάτι του «Οιδίποδα επί Κολωνό». Θέλω να τονίσω ότι η πρόθεσή μας μαζί με τον Σταύρο Τσακίρη, είναι να το δώσουμε στον κόσμο σαν ένα παραμύθι, αλλά πάντα με υψηλή αισθητική όπως είπαμε. Σαν να λέμε το παραμύθι μιας χώρας, πως χτίστηκε, αλλά και τα πάθη και τις χαρές της. Αυτή η σύνθεση από τις επτά τραγωδίες, είναι ένα πείραμα που πραγματικά ανοίγει έναν καινούργιο δρόμο στην αρχαία τραγωδία. Γιατί γίνεται με απόλυτο σεβασμό».
Ποια είναι τα μεγάλα ζητήματα που θέτει αυτή η τραγωδία- σύνθεση; Είναι μόνο το πώς γράφουμε την ιστορία μας ή μήπως και κάτι πέρα από αυτό, όπως πως αντιλαμβανόμαστε την ανάληψη της ατομικής και συλλογικής ευθύνης σε ότι συμβαίνει στην κοινωνία μας;
“Όταν έχεις να κάνεις με τέτοια κείμενα, αυτό που χρειάζεται είναι να κατανοήσεις απόλυτα το μέγεθός τους και να μην προσπαθήσεις να δώσεις κάτι περισσότερο, από αυτό που είναι. Είναι τεράστια τα νοήματα. Όλα αυτά που μου είπατε εμπεριέχονται μέσα. Της ατομικής ευθύνης, της συλλογικής ευθύνης, του πολιτικού λόγου, τα πάντα υπάρχουν. Υπάρχουν στον Οιδίποδα, στον Κολωνό, στις Επτά, υπάρχουν πάρα πολύ στην Αντιγόνη. Επομένως αυτό που εσύ χρειάζεται να κάνεις είναι να τα κατανοήσεις και να τα φωτίσεις. Και το λέω αυτό γιατί είδαμε ότι η πρόθεση να προβάλουμε περισσότερο πράγματα, από ότι έχει ένα τέτοιο τεράστιο κείμενο, το «χαμηλώνει». Το «φέρνει στα μέτρα μας». Και η αποτυχία καραδοκεί. Ξέρετε αυτά τα κείμενα εκδικούνται. Εάν θέλεις να κάνεις το δικό σου μέσα από αυτά τα κείμενα, θα σ΄ εκδικηθούν. Και το έχουμε δει πάρα πολλές φορές να συμβαίνει»
Απλώς διαβάζουμε αυτά τα κείμενα με τα μάτια του 2018. Σήμερα εμείς πως γράφουμε την ιστορία μας ως κοινωνία αλλά και ως άτομα, πάνω σε ποια θεμέλια την χτίζουμε;
«Εδώ να πω ότι επειδή έγινε η παρανόηση με το μεταμοντέρνο, το οποίο ταλαιπώρησε πάρα πολύ το θέατρο και τώρα βρίσκεται σε πλήρη παρακμή και ο κόσμος το καταλαβαίνει και το αγνοεί, δεν υπάρχει τίποτα πιο σύγχρονο και πιο μοντέρνο, από το να δούμε κλασσικά κείμενα με τα μάτια του 2018. Το πως διαβάζω εγώ σήμερα τον «Οιδίποδα». Ποια είναι τα νοήματα που μου δίνει. Υπάρχει τίποτα πιο σύγχρονο από αυτό;
Δηλαδή εάν θέλεις να κάνεις κάτι μοντέρνο, κάτι στην εποχή σου, δες το με τα μάτια τα σημερινά. Διάβασέ το με τα μάτια τα σημερινά. Και τότε θα είναι κάτι πάρα πολύ σύγχρονο, γιατί θα κουβαλάει όλη την αντίληψη των βιωμάτων του σήμερα. Επειδή τα νοήματα που κουβαλάνε αυτά τα κείμενα είναι τεράστια, θα αναφέρω ως παράδειγμα τον Κρέοντα στην «Αντιγόνη». Τι είναι το δίκαιο; Είναι το δίκαιο της πόλης; Ή το δίκαιο της Αντιγόνης; Ο άγραφος νόμος τον οποίο πρεσβεύει η Αντιγόνη, κατά τον οποίο δεν μπορεί ένα σώμα να αναπαυθεί, εάν δεν μπει στο χώμα από ΄κει όπου ξεκίνησε; ‘Η οι νόμοι της πολιτείας, τους οποίους υποστηρίζει ο Κρέοντας; Σύμφωνα με το δίκαιο της πόλης ο προδότης δεν μπορεί να είναι ίσος με τον ήρωα. Αυτά είναι τεράστια πολιτικά νοήματα. Και μην ξεχνάμε ότι την εποχή εκείνη, τον 5ο αιώνα, χτίζονται οι πρώτοι νόμοι. Είναι οι πρώτοι νόμοι του Άρειου Πάγου. Και η τραγωδία σαν ένα πολύ λαϊκό είδος, έρχεται να υποστηρίξει αυτούς τους νόμους. Σε κάποιες αναλύσεις που μου είχε κάνει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, ο οποίος είναι απόλυτος γνώστης της τραγωδίας, λέγεται ότι στην «Αντιγόνη» ο Σοφοκλής θέλει να υποστηρίξει τους νόμους. Εκείνη την εποχή οι Έλληνες φεύγουν εκστρατεία και ενώ έχουν κερδίσει αφήνουν στα παράλια της Συρίας τα πτώματα των Ελλήνων που έχουν σκοτωθεί χωρίς να τα θάψουν και γυρίζουν πίσω. Γίνεται δίκη και οι στρατηγοί καταδικάζονται. Και για να υποστηρίξει ο Σοφοκλής αυτή τη θέση γράφει την «Αντιγόνη». Τι πιο σύγχρονο; Τι πιο πολιτικό από αυτό;”
Η τραγική προσωπικότητα του Οιδίποδα, πόσο σημερινό πρόσωπο είναι;
“Νομίζω ότι είναι πάρα πολύ. Πρέπει να πούμε ότι για να κατανοήσουμε τον «Οιδίποδα» και να καταλάβουμε και την πορεία του μετά στον Κολωνό, δεν είναι μόνο ένα δρων πρόσωπο, το οποίο έρχεται πολεμώντας για να σώσει τη Θήβα. Είναι ένας πνευματικός άνθρωπος, ο οποίος λύνει το αίνιγμα της Σφίγγας. Το αίνιγμα της Σφίγγας το έλυσε πνευματικά. Δεν πολέμησε. Το απάντησε. Έτσι έσωσε τη Θήβα. Αυτό είναι το ένα σκέλος.
Το δεύτερο είναι ότι βλέπουμε πάντα στους μύθους των αρχαίων Ελλήνων, τα μεγάλα πρόσωπα για να ξεπεράσουν το ανθρώπινο μέτρο, περνάνε μέσα από δοκιμασίες. Ή αν θέλετε – όπως τους γνωρίζουμε – μέσα από άθλους. Αυτό γίνεται και με τον Οιδίποδα. Ακόμη και η τραγική του πορεία και η τύφλωσή του, είναι για να περάσει σε ένα επόμενο στάδιο σοφίας. Γιατί το επόμενο στάδιο, μέσα από τις τρομακτικές δοκιμασίες, τις οποίες πέρασε: σκότωσε τον πατέρα του, παντρεύτηκε τη μητέρα του, κάνανε παιδιά, τον αρνηθήκανε τα παιδιά του, λείπει ένα μεγάλο κομμάτι, το οποίο επίσης συναντάμε αργότερα σε όλες τις θρησκείες και σε όλους τους μεγάλους πνευματικούς, δεν ξέρουμε τι συνέβη μετά την τύφλωση του Οιδίποδα (χρονικά και ηλικιακά) και το φευγιό του, μέχρι τον Κολωνό. Και βλέπουμε μετά τον « Οιδίποδα στον Κολωνό» που είναι ένας σοφός. Με πάθη βέβαια ακόμη, τα οποία σ΄ ένα τέτοιο πρόσωπο δεν φεύγουν, αλλά βλέπουμε να έχει αποκτήσει την απόλυτη σοφία. Να αγγίζει τα όρια, τολμώ να πω του Αγίου, διότι στο τέλος η περίφημη εξαφάνισή του, που χάνεται, είναι σαν ένα θαύμα. Αυτό λέει ο αγγελιοφόρος. «Πώς έγινε; Κατέβηκε ένα σύννεφο και τον πήρε; Χάθηκε», λέει. Ο Χριστιανισμός αργότερα έδωσε την Ανάσταση την Ανάληψη. Ο Σοφοκλής το κάνει πιο απλό. Ότι χάνεται, αλλά μένει για πάντα. Και η τελευταία φράση της παράστασης που λέω σαν Οιδίποδας είναι «να είστε αδελφωμένοι. Να αγαπάτε τη χαρά της κάθε μέρας και όταν πεθάνω θα είμαι μαζί σας όταν νιώθετε ευτυχισμένοι.» Έτσι τελειώνει το έργο.”
Από την καταπληκτική πρόσφατη παράσταση «Αναφορά στον Γκρέκο» του Καζαντζάκη που φέρει την σκηνοθετική και συγκλονιστική ερμηνευτική υπογραφή σας, έως τη σημερινή παράσταση, πιστεύετε ότι στη σημερινή εποχή που ζούμε οριακές στιγμές ,διότι εκτός από την οικονομική κρίση ζούμε και την πιο επικίνδυνη και δύσκολα διαχειρίσιμη, την κρίση αξιών, αυτά τα έργα των μεγάλων μας ποιητών και συγγραφέων είναι περισσότερο επίκαιρα παρά ποτέ και πρέπει να ανατρέξουμε σ΄ αυτά για να βρούμε απαντήσεις σε ό, τι μας προβληματίζει;
“Εγώ χρόνια το προσπαθώ αυτό. Ο λόγος που είχα κάνει Παπαδιαμάντη, είναι όταν ένιωσα πριν την οικονομική κρίση ότι άρχισε η κρίση αξιών. Να σκύψω εγώ και όσοι το παρακολούθησαν γιατί αυτό παίχτηκε 7 χρόνια κατά διαστήματα, σ΄ αυτό τον Άγιο των Γραμμάτων. Έπειτα στον Καζαντζάκη ένιωσα την έλλειψη περηφάνιας και την απαξίωση η οποία υπήρχε με την οικονομική κρίση στον Έλληνα και είπα εδώ πρέπει να ακουστεί μία φωνή που να του δίνει αξιοπρέπεια και περηφάνια. Και ποιος άλλος από τον Καζαντζάκη θα μπορούσε να τα πει αυτά;”
“Τώρα εδώ είναι η ιστορία των Ελλήνων”.
Είναι η ιστορία του κόσμου, όπως την έχει μοντάρει και την έχει φτιάξει ο Σταύρος Τσακίρης. Έχει να κάνει και με μεγάλα νοήματα και με μεγάλα συναισθήματα. Γιατί το Θέατρο δεν είναι χώρος διαλέξεων, ούτε πολιτικό βήμα, όπως προείπα. Δεν μπορείς να είσαι κύμβαλον αλαλάζον. Δεν μπορεί να είναι ξύλινος ο λόγος, όταν μεταφέρεις αυτά τα νοήματα. Ιδιαίτερα στον Οιδίποδα επί Κολωνό – γιατί αυτόν παίζω πριν τον Τειρεσία – δεν σας κρύβω ότι σε όλη τη διάρκεια είμαι πλημμυρισμένος από συναισθήματα και τα μάτια μου σχεδόν είναι βουρκωμένα. Με συγκινεί απίστευτα. Η γνώση και το απόσταγμα αυτής της γνώσης που μεταφέρει ο Σοφοκλής. Και συγκινούμαι γιατί λέω ότι αυτό είναι ένα εργαλείο που πρέπει να το έχω και να με βοηθήσει να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Γιατί το Θέατρο αυτό είναι. Αν το κατανοήσω εγώ και δεν είναι αφορμή εγωκεντρισμού και αλαζονείας του ηθοποιού, ωραιοπάθειας, να γίνει καλύτερος αυτός και βεβαίως ο κόσμος που θα το παρακολουθήσει να γίνει καλύτερος μέσα από αυτά τα νοήματα.
“Αυτό είναι το νόημα της τέχνης και του Θεάτρου”.
Αυτό είναι το νόημα της τέχνης και του Θεάτρου. Ο κόσμος που θα έρθει να το δει θα φύγει πολύ πιο πλούσιος από ότι ήρθε. Γιατί το νόημα κάθε παράστασης αυτό είναι. Να φύγω πιο πλούσιος και να έχω κάτι να θυμάμαι. Το Θέατρο έχει μία μόνο λέξη: ψυχαγωγία. Άγεται η ψυχή μου. Ανεβαίνει η ψυχή μου. Συγκινούμαι, γελάω και μετά το θυμάμαι για πολύ καιρό. Μια που αναφέρατε τον Καζαντζάκη , ακόμη μου γράφουν, άνθρωποι που το είδαν πριν από 2-4 χρόνια. Άρα κάτι τους έμεινε. Εγώ προσπαθώ πάντα σε ότι κάνω να είμαι συνεπής. Και αν με αγαπάει ο κόσμος, νομίζω ότι είναι από αυτό.
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
ΣΚΗΝΟΘΕΣΊΑ – ΣΥΝΘΕΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ : ΣΤΑΥΡΟΣ Σ. ΤΣΑΚΙΡΗΣ
ΣΚΗΝΙΚΑ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΨΥΧΟΥΛΗΣ
ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: ΟΡΣΑΛΙΑ ΠΑΡΘΕΝΗΣ
ΜΟΥΣΙΚΗ : ΜΙΝΩΣ ΜΑΤΣΑΣ
ΚΙΝΗΣΗ: ΖΩΗ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ
ΒΟΗΘ. ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ: ΧΑΡΗΣ ΠΕΧΛΙΒΑΝΙΔΗΣ
ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΦΩΤΙΣΜΩΝ: ΝΙΚΟΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: ΙΩΑΝΝΑ ΤΖΕΤΖΟΥΜΗ
ΙΟΚΑΣΤΗ: ΜΑΡΙΑ ΚΙΤΣΟΥ
ΟΙΔΙΠΟΥΣ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΑΛΟΣ
ΚΡΕΩΝ: ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΣ
ΑΝΤΙΓΟΝΗ: ΛΕΝΑ ΔΡΟΣΑΚΗ
ΕΤΕΟΚΛΗΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΠΑΥΛΟΥ
ΠΟΛΥΝΕΙΚΗΣ: ΜΑΝΟΣ ΚΑΡΑΤΖΟΓΙΑΝΝΗΣ
ΑΙΜΩΝ – ΒΟΣΚΟΣ Α: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΓΩΝΗΣ
ΘΗΣΕΑΣ – ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ- ΒΟΣΚΟΣ Β: ΚΩΣΤΑΣ ΝΙΚΟΥΛΙ
ΑΙΘΡΑ – ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ: ΝΑΝΣΥ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΓΓΕΛΟΣ- ΙΣΜΗΝΗ – ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ: ΛΕΝΑ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΥ
και
ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΙΙ – ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ: ο ΤΑΚΗΣ ΧΡΥΣΙΚΑΚΟΣ
